Szczur kangur to gryzoń, który doskonale przystosował się do życia na pustyni. Poznaj to z nami.

Ostatnia aktualizacja: 29 czerwca 2021 r.

Termin „szczur kangur” nie odnosi się do pojedynczego gatunku, ale do całego rodzaju gryzoni (Dipodomys), grupy obejmującej 22 gatunki myszy pochodzące z pewnych suchych obszarów Ameryki Północnej. Ich wspólna nazwa wywodzi się z ich fizjologii, ponieważ są to zwierzęta pokazane w wyprostowanych pozach na dwóch nogach i mają formę ruchu podobną do ruchu kangura.
Te gryzonie są równie przyjazne, co interesujące na poziomie naukowym. Przeprowadzono kilka badań dotyczących ich obszarów występowania, relacji z innymi gatunkami tego samego rodzaju oraz ich adaptacji do suchego środowiska. Jeśli chcesz dowiedzieć się o nich więcej, czytaj dalej.

Siedlisko szczurów kangurów

Szczury kangury (rodzaj Dipodomys) pochodzą z Ameryki Północnej, zamieszkują suche obszary, od równin poniżej poziomu morza po nierówne tereny na wysokości 7100 stóp. Należą do rodziny Heteromyidae, „innych gryzoni”, których nie można zaliczyć do typowych myszy należących do rodziny Muridae.

Zasięg występowania zależy od analizowanego gatunku. Na przykład gatunek Dipodomys agilis występuje w południowo-wschodniej Kalifornii, podczas gdy Dipodomys californicus zajmuje północno-wschodnią Kalifornię i południowo-wschodni Oregon.

Z drugiej strony Dipodomys ordii znajduje się od skrajnego południa Kanady do centrum Meksyku.
Co ciekawe, badania opublikowane w czasopiśmie Nature wykazały, że niektóre populacje różnych gatunków pokrywają się w swoim zasięgu. Aby uniknąć konkurencji, specjalizują się w różnych niszach. Na przykład Dipodomys ordii preferuje gleby trawiaste, podczas gdy D. merriami wybiera obszary zakrzewione.

Konkurencja międzygatunkowa mogła sprawić, że różne gatunki kangurów przystosowały się do różnych nisz.

Cechy fizyczne

Wszystkie szczury z rodzaju Dipodomys mają podobne cechy, ponieważ zamieszkują obszary wymagające bardzo podobnych adaptacji. Szczury kangury mają wysoko rozwinięte tylne nogi (stąd ich nazwa), niezbyt wystające kończyny przednie, dużą głowę, bardzo rzucające się w oczy czarne oczy i średniej wielkości uszy.

Te zwierzęta są uważane za gryzonie średniej wielkości, o wadze od 35 do 80 gramów (1,4 do 3 uncji) i długości od 10 do 20 centymetrów (4 do 8 cali). Ogon mierzy tyle samo, co całe ciało, a sierść jest gęsta, miękka i jedwabista. Tonacja różni się w zależności od gatunku, ale generalnie zmienia się od koloru kawowego do ciemnobrązowego, z zawsze białawym brzuchem.

Bardzo ciekawy sposób poruszania się

Kangura szczury poruszają się dwunożnie, to znaczy opierając się na tylnych kończynach. Jak wskazuje portal Britannica, potrafią skakać do 2 metrów (6,5 stopy) w jednym skoku i używaj tylko przednich nóg do pokonywania bardzo małych odległości. Pozwala im to osiągnąć prędkość 10 kilometrów na godzinę (6 mph) przy zmniejszonym zużyciu energii.

Szczury kangury potrafią również szybko zmieniać kierunek pomiędzy skokami. Ta adaptacja może uratować je przed kojotami, lisami, wężami i sowami, które chcą je zaatakować.

Dymorfizm płciowy

Te szczury mają dymorfizm płciowy, co oznacza, że ​​samce i samice różnią się zewnętrznie. Samce są większe niż samice. Należy jednak pamiętać, że różnice w wielkości mogą również występować między populacjami tego samego gatunku. Dlatego rozróżnienie gołym okiem jest bardzo trudne.

Dieta szczurów kangurów

Szczury kangury żywią się głównie nasionami, chociaż w określonych porach roku mogą również gryźć warzywa i polować na owady. Ponadto są w stanie przechowywać pokarm w swoich woreczkach policzkowych, obecnych również u innych gatunków gryzoni.
Karmienie szczura kangura jest sprzeczne z czasem. Każdy okaz musi uzyskać maksymalną liczbę nasion w możliwie najkrótszym czasie.

Dzieje się tak, ponieważ palący klimat, w którym żyje, sprawia, że ​​nie można przebywać na zewnątrz przez długi czas. Z tego powodu te gryzonie szybko przeskakują z miejsca na miejsce, dostają więcej pożywienia, niż mogą zjeść, i zabierają je do swoich legowisk.

Oprócz tej strategii, powinniśmy pamiętać, że szczury kangury często wychodzą w nocy na pożywienie, aby uniknąć upału i odwodnienia. Mieszkając w środowisku pustynnym, aktywność w ciągu dnia powinna być ograniczona do minimum.

W nocy jest mniejsza szansa na śmierć z powodu ekspozycji na ciepło, ale drapieżniki są bardziej aktywne. Z tego powodu szczur kangur rzadko opuszcza swoją norę, w dzień iw nocy.

Inne przystosowania do życia na pustyni

Jak już wspomnieliśmy, te gryzonie spędzają dużą część swojego życia w norach lub szczelinach w terenie, który sobie sami tworzą. Zwykle wybierają obszary piaszczystego, suchego lądu, żwiru i rzadkiej roślinności, aby budować swoje schronienia, w których spędzają większość swojego życia.

Aby uniknąć utraty ciepła i śmierci z powodu odwodnienia, te gryzonie minimalizują tempo metabolizmu.< /strong> Ich aktywność ogranicza się do niezbędnego do życia minimum. Według badań niektóre z tych gatunków są w stanie spędzić całe życie bez wody pitnej. Utlenianie metaboliczne nasion, które spożywają, zapewnia im wystarczającą ilość H2O, aby przeżyć.

Reprodukcja szczura kangura

Te gryzonie są rozwiązłe i rozmnażają się z jak największą liczbą partnerów, niezależnie od płci i wieku. Samica pozwoli kilku samcom dosiąść jej w bardzo krótkim czasie, maksymalizując w ten sposób szanse na spłodzenie potomstwa. Po zapłodnieniu samica ciąża z młodymi maksymalnie przez miesiąc (22-27 dni).
Ponadto warto zauważyć, że te zwierzęta mają szczyt reprodukcyjny latem, kiedy minęły wiosenne deszcze. Gwarantuje to, że potomstwo będzie miało żywność do spożycia i minimalizuje śmiertelność młodych.

Stan ochrony kangura

Ponownie zauważamy, że termin „kangur szczur” obejmuje 22 różne gatunki, więc nie jest możliwe wywnioskować globalny stan ochrony. Niektóre gatunki nie są zagrożone (m.in. Dipodomys agilis, Dipodomys californicus, Dipodomys compactus i Dipodomys deserti). Są jednak inne na skraju zaniku.

Szczególny niepokój budzi przypadek Dipodomys gravipes, wpisanego na Czerwoną Listę IUCN jako „krytycznie zagrożone”. Powodem tego było to, że w latach 1986-2017 nie zaobserwowano ani jednego okazu. Gatunek ten został na szczęście niedawno odkryty na nowo, ale jego stan populacji pozostaje opłakany.

Inne gatunki tego rodzaju, takie jak Dipodomys ingens, również są zagrożone.

Jak mogłeś zauważyć, szczur kangur jest doskonale przystosowany do środowiska pustynnego. Dzięki niskiemu tempu metabolizmu i minimalnej liczbie wizyt na świeżym powietrzu jest w stanie przetrwać na bardzo małej ilości wody w tak surowym środowisku jak to jest fascynujące.

Może Cię to zainteresować…

Przeczytaj to w Moje zwierzęta
Szczury jako zwierzęta domowe
Tylko kilka gatunków szczurów może być trzymane jako zwierzęta domowe, a to dlatego, że tylko te, które dorastają wokół ludzi, są przyjazne i posłuszne