Zachowanie wilków zainspirowało mity i legendy, które nie sprzyjają ich ochronie. Tutaj możesz poznać ich prawdziwą naturę.

Ostatnia aktualizacja: 12 lipca 2021 r.

Zachowanie wilków zawsze było synonimem koszmarów: wycia, jasnych oczu w nocy i ostrych kłów. W czasach starożytnych, kiedy ludzie wędrowali po niechronionych lasach , te psowate mogą być prawdziwym niebezpieczeństwem.
Dziś sytuacja się odwróciła. Wiejski folklor dał historyczną licencję na eksterminację tego gatunku, czy to w celu ochrony zwierząt gospodarskich, czy też wieszania ich głów na murze, grożąc mu wyginięciem. Znajomość jego prawdziwej natury jest niezbędna, aby uratować tego psa przed trwałym zniknięciem.

Charakterystyka wilków

Wilk (Canis lupus) jest mięsożernym ssakiem należącym do rodziny psowatych. Obecnie rozpoznawanych jest około 50 podgatunków wilków, choć jest to temat, który jest obecnie dyskutowany ze względu na podobieństwa między niektórymi z nich.
Jego wysokość waha się od 60 do 90 centymetrów (2 do 3 stóp) i może osiągnąć długość 130 (4 stopy) – łącznie z ogonem. Samce są zwykle większe niż samice i mogą osiągnąć wagę 90 kilogramów (200 funtów).

Są w stanie przystosować się do różnych ekosystemów w zależności od gatunku: tundry, środowisk skalistych lub górskich, łąk, lasów, a nawet pustyni. Można je znaleźć na całej półkuli północnej.
Ich dieta jest zasadniczo mięsożerna i oportunistyczna i polują na dużą zdobycz, gdy żyją w grupach, a małe ssaki, gdy są same.

Postać wilków

Wilki żyją w silnie hierarchicznych grupach. Są inteligentnymi zwierzętami o bogatej i zróżnicowanej komunikacji typowej dla stad o złożonych relacjach rodzinnych. Są również terytorialne, więc mogą być agresywne, jeśli poczują się napadnięte lub zagrożone.
Ich zwyczaje są zasadniczo nocne, a nocą mogą podróżować na duże odległości w poszukiwaniu pożywienia. Mogą być również aktywne w ciągu dnia, ale jest bardziej prawdopodobne, że odpoczywają.

Komunikacja wilków

Będąc zwierzętami towarzyskimi, komunikacja jest bardzo ważnym elementem w zachowaniach wilków. Istnieją trzy główne drogi komunikacji u tego gatunku: węchowa, słuchowa i wzrokowa. Później możesz je zobaczyć bardziej szczegółowo.

Komunikacja węchowa

Wilki mają wysoce rozwinięty zmysł węchu, który pozwala im wychwytywać zapachy z odległości kilku mil. Używając lotnych substancji chemicznych w moczu i kale, są w stanie oznaczyć terytorium i podać informacje o swoim zdrowiu, tożsamości i nawykach reprodukcyjnych.

Na nogach mają również gruczoły zewnątrzwydzielnicze, które pozwalają im wiedzieć, kto przeszedł przez ich środowisko i podążać tropem, jeśli jest to samica w rui.

Komunikacja ustna

Wilki mają szeroki zakres wokalizacji: wycie, warczenie, szczekanie i skomlenie. Zazwyczaj najgłośniejsze dźwięki będą służyć jako ostrzeżenie lub oznaczenie terytorium z dużej odległości. Jeśli chodzi o kontakty towarzyskie w stadzie, mają tendencję do używania skowytów, jęków i pomruków o mniejszej głośności.
W szczególności wycie jest dalekim wezwaniem w celu zlokalizowania ich stada lub innych osób. Spekuluje się również, że jest to oznakowanie dalekiego zasięgu.

Jeśli zastanawiasz się, czy wilki naprawdę wyją do księżyca, możemy powiedzieć, że to mit. Kiedy podnoszą głowę, wygląda to tak, jakby na nią patrzyli, ale to po prostu gest, dzięki któremu dźwięk dociera na większą odległość.

Komunikacja wizualna

Zachowanie wilka ma silny komponent wizualny w zakresie postaw i gestów. Ponieważ wokalizacje mogą przyciągnąć konkurentów lub najeźdźców z ich terytorium, wszystko, co dotyczy socjalizacji grupowej i ustanawiania hierarchii, opiera się zasadniczo na tym, co niewerbalne.

Poprzez mowę ciała wilki mogą przekazywać emocje takie jak strach, gniew, a nawet uczucia lub wyrażać zachowania związane z hazardem.

Hierarchię ustala się poprzez zachowania dominacji i uległości, zwykle przejawiające się gestami. Na przykład wilk leżący na grzbiecie w napiętej postawie wykazuje uległość wobec osoby o wyższej randze.

Zachowanie wilków

Badanie zachowania wilków opiera się na fundamentalnym badaniu ich socjalizacji.

Zachowanie stada

Stada to zazwyczaj grupy rodzinne zdominowane przez parę rozrodczą, zwaną alfą. Są też młodzi w różnym wieku lub inni krewni. Wielkość opakowania może się bardzo różnić, od 2 do 40 okazów; jednak najczęstszy rozmiar to 8 do 9 osobników, co jest idealną liczbą, aby każdy mógł jeść, gdy złapie jakąś zdobycz.
Ponieważ dominująca para jest zwykle jedyną, która się rozmnaża, pewną dynamikę obserwuje się w dużych grupach, w których niektórzy członkowie mają tendencję do dzielenia się na mniejsze grupy i migrowania na inne terytoria. Mogą jednak również pozostać z paczką przez całe życie.

Praca solo

Niektóre osobniki mogą opuścić grupę rodzinną w poszukiwaniu partnera lub własnego terytorium. Czasami tworzą nową grupę z kolegą lub dołączają do przyjmującego stada. W niektórych sytuacjach mogą zostać sami i spędzić w ten sposób resztę życia.

Zachowanie żywieniowe

Wykazano, że wilki opracowują strategie polowania w celu schwytania zdobyczy. Jeśli chodzi o rozproszone zwierzęta, są one w stanie podróżować samotnie przez wiele mil, podczas gdy w tym samym czasie, przekazując swoje ustalenia.
Takie zachowanie wywodzi się z rywalizacji z innymi drapieżnikami, gdyż polując w grupie mają przewagę nad innymi samotnikami, takimi jak lisy i niedźwiedzie. Z drugiej strony poruszanie się w grupie zapewnia im większą ochronę przed ewentualnymi atakami innych drapieżników.

Starsze okazy są w stanie przekazywać młodszym informacje i uczyć strategii polowania, takich jak techniki nakierowywania zdobyczy lub optymalne lokalizacje do ich złapania.

Wilki to inteligentne, wrażliwe stworzenia. Fakt, że nie są przyjazne człowiekowi, nie odbiera im prawa do życia, ponieważ odgrywają również fundamentalną rolę w równoważeniu ekosystemów. Kiedy wilk sprowadza się do uboju owiec na fermach hodowlanych, zadaj sobie następujące pytanie: czy podjąłbyś takie ryzyko, gdybyś miał wystarczająco dużo jedzenia i miejsca?
Może Cię to zainteresować…

Przeczytaj to w Moje zwierzęta
6 ras wilków
Canis Lupus to mięsożerny ssak, który psy pochodzą. Pochodzą z Ameryki Północnej, Eurazji i Bliskiego Wschodu, a obecnie ich pop…