Ostatnia aktualizacja: 27 czerwca 2018 r.
Niepewność, wątpliwości, strach… jest wiele uczuć, kiedy adoptujemy zwierzaka po raz pierwszy. Jednak miłość, towarzystwo i sympatia, jaką obdarzają nas każdego dnia, sprawiają, że czas mija szybko, a potem zanim się zorientujemy jesteśmy na pierwszym roku razem…
Nasz pierwszy rok razem: Wyzwania
Zastanawiałem się, czy przyjąć. Ale kiedy w końcu przekonałam się do tego i zaczęłam szukać idealnego szczeniaka, nie musiałam już tego kwestionować. Podbiegłeś do mnie i po prostu to wiedziałem: to ty! Chociaż, gdy to mówię i więcej o tym myślę, myślę, że trafniejsze jest stwierdzenie, że mnie wybrałeś, zamiast na odwrót.
Jednak to już tak naprawdę nie ma znaczenia i myślę, że dla ciebie też nie ma to większego znaczenia. Ważne jest to, że jakoś przeżyliśmy już nasz pierwszy rok razem. Na początku nie było łatwo dotrzeć do miejsca, w którym jesteśmy teraz, ale oboje zebraliśmy się i wykonaliśmy swoje części. Dzisiaj nie zamieniłbym cię na świat.
Dobre i złe czasy
Pamiętam, kiedy po raz pierwszy przywiozłem cię do domu. Zaznaczyłeś swoje terytorium w całym domu – dosłownie w każdym zakątku! Nie byłem pewien, czy śmiać się, czy płakać. Myślałem, że nasza koegzystencja będzie niemożliwa. Może zbyt długo byłem sam i przez to byłem trochę samolubny z moimi rzeczami. Teraz musiałem nauczyć się dzielić nimi z tobą.
Nie miałem innego wyjścia, nie dałeś mi innej opcji. Musiałem dzielić dom, łóżko, sofę, a nawet jedzenie. Mimo że wszystko było dla mnie nowe, w końcu zrobiłem to i robię to z przyjemnością.
Nauczenie Cię, jak nie robić interesów w domu, nie było łatwym wyczynem… ale razem to zrobiliśmy. Wreszcie dom pachnie wspaniale! I wiem, że lubisz, gdy jest czysto i ładnie pachnie, tak samo jak ja.
Wychodzenie na spacery też nie było łatwym zadaniem. Rozmawiałem z tobą z miłością i chociaż na początku wydawałaś się nie zwracać uwagi, w końcu zrozumiałaś, że musisz chodzić ze mną, zwracać na mnie uwagę, jeśli cię zawołam, a nie ciągnąć za smycz, żeby tak się stało. boli szyję. Cierpliwość i miłość się opłaciły.
A dzisiaj, po naszym pierwszym razem, patrzę na Ciebie leżącą na łóżku, zrelaksowaną i zdaję sobie sprawę, że cały ten wysiłek był tego wart.
Nasz pierwszy rok razem: Radości
Warto było też, ponieważ dałeś mi, nadal dajesz i nadal będziesz mi dawać tyle radości. Nasz pierwszy wspólny rok to nie tylko wyzwania — mieliśmy też wiele dobrych chwil.
Byłeś tak mały, kiedy przywiozłem cię do domu, że picie z miski na wodę było wyzwaniem. Twoja głowa nie mogła dosięgnąć wody, gdy była na wyczerpaniu, a kiedy próbowałeś ją obrócić łapą, rzuciłeś ją na siebie. Źle się czułem, ale jednocześnie bardzo mnie to rozśmieszało!
Kiedy wracałem do domu z pracy i widziałem cię tam, siedzącego przy drzwiach i jęczącego, bo chciałeś mnie zobaczyć… sprawiałeś, że czułam się tak dobrze! Zawsze nie mogłam się doczekać zakończenia dnia, żebym mogła wrócić do domu i do zobaczenia. Świadomość, że czułeś się tak samo, sprawiała, że czułem się kochany i nadal czuję.
Nigdy więcej nie siedziałam sama na kanapie i oglądałam telewizję. Uwielbiam, kiedy podchodzisz i przytulasz się. Uwielbiam to, że czujesz smutek, kiedy wychodzę, bo to nie jest to, czego chcesz, i uwielbiam, kiedy kładziesz się spać obok mnie lub popychasz moją rękę głową, żebym cię pogłaskała.
Dziś, po naszym pierwszym roku spędzonym razem, mogę powiedzieć, że adoptowanie Ciebie było najlepszą decyzją w moim życiu i że chociaż na początku nie było łatwo się przystosować, sprawiliśmy, że to zadziałało.
I nie mam już nic do powiedzenia poza tym, że przed nami jeszcze wiele lat wspólnego życia, nowe wyzwania do stawienia czoła i nowe radości do odkrycia. I wiesz co? Nie mogłem wybrać lepszego partnera, z którym mógłbym to zrobić. Dziękuję za wybranie mnie!