W pewnym momencie Sahara planety nie przedstawiała tak suchych krajobrazów jak dzisiaj. Rosnące temperatury spowodowały zniszczenie znacznej części roślinności, a działania człowieka również nie pomogły w tym zakresie.

Ostatnia aktualizacja: 14 marca 2021

r. Sahara to jeden z największych i najsurowszych ekosystemów na świecie. To trzecia co do wielkości pustynia na świecie, po Antarktydzie i Arktyce, które należą do kategorii pustyń zamarzniętych.

Geografia Sahary

Nazwa tej pustyni pochodzi od arabskiego słowa ṣaḥrāʾ, oznaczającego ‘pustynia’, jak również liczby mnogiej ṣaḥārā’. Jest również powiązany z przymiotnikiem ashar, który opisuje czerwonawy kolor równin bez roślinności.

Pustynia Sahara rozciąga się na większości północnej Afryki. Z powierzchnią ponad 5 600 000 mil kwadratowych jest prawie tak duży jak Stany Zjednoczone.

Wielka Pustynia jest podzielona na Saharę Zachodnią, Góry Hoggar, Góry Tibesti i Góry Aïr. Najwyższym punktem Sahary jest wulkan Emi Koussi o wysokości 2120 stóp.

Życie przed i po pustyni

Tysiące lat temu Sahara miała wystarczające rezerwy wody, aby utrzymać przy życiu zwierzęta i ludzi żyjących na otaczającym terenie.
Badania wykazały, że Sahara była żyznym obszarem, który niegdyś był domem dla krokodyli. Zbadane skamieniałości doprowadziły do ​​odkrycia gatunków dinozaurów żyjących na tym obszarze, takich jak afrowenator i uranozaur.
Różne malowidła naskalne również mówią nam o żyrafach, słoniach i lwach, które kiedyś żyły na znamy dzisiaj jako największą pustynię na Ziemi. Dziś ani fauna, ani flora nie mają nic wspólnego z tym, co było w przeszłości.
Jako gorący punkt bioróżnorodności mamy Dolinę Nilu i północną część pustyni, gdzie rosną rośliny typowe dla klimatu śródziemnomorskiego, takie jak drzewo oliwne.
Destrukcyjna zmiana klimatu na Saharze miała miejsce w 1600 r. p.n.e., po zmianie osi Ziemi, która spowodowała niezwykły wzrost temperatur. Fauna, która przetrwała w tych trudnych warunkach, składa się głównie ze skorpionów, węży, wielbłądy i małe gatunki gryzoni m.in.

Skorpion, którego możemy znaleźć w tym obszarze, mierzy do 4 cali i jest jednym z najbardziej jadowitych, jakie istnieją. Największym ssakiem, jaki możemy znaleźć, jest Addax nasomaculatus, znany również jako adaxx.
Szakale i hieny również zamieszkują wydmy i są głównymi drapieżnikami zarówno addaxów, jak i wielbłądów. Lis pustynny, mały i zwarty, to kolejny drapieżnik pustynny, który żyje w tunelach, które kopie w piasku, aby się odizolować z upału.

Problem pustynnienia

Jak już wspomnieliśmy, Sahara przeszła od żyznej ziemi i zróżnicowanej fauny i flory do jałowego i niezaludnionego obszaru, który znamy dzisiaj. Było to spowodowane wspomnianą wcześniej zmianą osi Ziemi, która spowodowała wzrost temperatur, które były zbyt wysokie dla życia.
W przypadku Sahary mówimy o przypadku pustynnienia. Dzieje się tak, ponieważ degradacja środowiska nastąpiła z przyczyn naturalnych. Obecnie problemem, przed którym stają nasze krajobrazy, jest pustynnienie, w którym degradacja jest wynikiem działalności człowieka.

Jak stwierdzono w Konwencji ONZ o zwalczaniu pustynnienia z 1994 r., jest ono zdefiniowane jako „proces degradacji gruntów w suchych, półsuchych i suchych obszarach subwilgotnych, wynikających z różnych czynników klimatycznych i ludzkich”.
Główne przyczyny, które mogą prowadzić do tego zjawiska to:

• Czynniki ekologiczne, takie jak typ gleby i ekosystem.
• Działania człowieka, szczególnie związane z wylesianiem, prowadzące na erozję gleby. Niszczy to żyzną warstwę gleby do tego stopnia, że ​​coraz trudniej jest regenerować pokrywę roślinną. Pożary i nadmierna eksploatacja warstw wodonośnych również mają identyczne skutki.

Może Cię to zainteresować…

Przeczytaj to w Moje zwierzęta
Przyroda na Antarktydzie
Chociaż wydaje się to niemożliwe, istnieje wiele zwierząt, które mogą żyć w ekstremalnym mrozie białego kontynentu. Dowiedzmy się o dzikiej przyrodzie na Antark…