Diabeł tasmański gatunek mięsożernego ssaka torbacza.

Hej dzięki wam mamy juz ponad 1200 subów.

Subskrybuj

Diabeł tasmański

Diabeł, Dzikie, Lasy, Uncategorized

Diabeł tasmański gatunek mięsożernego ssaka torbacza z rodziny niełazowatych. Występuje jedynie na wyspie Tasmanii. Osiąga wielkość niewielkiego psa. Nie jest monogamiczny.

Podstawowe informacje

Diabeł tasmański kicha, aby odstraszyć zwierzęta, które chcą walczyć.
Diabeł tasmański to torbacz. Jest zwierzęciem nocnym , polującym nocą na zdobycz. Ten ssak to drapieżnik jedzący ptaki, owady, żaby i padlinę (martwe zwierzęta). Diabeł tasmański prowadzi samotne życie. Na wolności może osiągać wiek około pięciu lat.

Fakty o diable tasmańskim

Ten ssak żyje na wyspie zwanej Tasmania.
Śpi w jaskiniach i wydrążonych kłodach w ciągu dnia.
Ten torbacz może otworzyć paszczę na 80 stopni (bardzo szeroko!), aby pożreć swoją zdobycz.
Ssak ten nazywany jest chochlikiem lub koziorożcem.

Naukowa nazwa diabła tasmańskiego

Naukowa nazwa diabła tasmańskiego to sarcophilus harrisii. Czasami nazywany jest niedźwiedziem, ponieważ wygląda jak miniaturowy niedźwiedź. Pierwsza część jego naukowej nazwy, sarcophilus, to połączenie kilku greckich słów. Sarc oznacza ciało, a philus (philo) oznacza miłość. Odnosi się to do zamiłowania tego zwierzęcia do jedzenia mięsa. Harrisii to po łacinie harris. George Harris był imieniem przyrodnika, który jako pierwszy opublikował opis diabła tasmańskiego w 1807 roku.

Jego rodzinna klasyfikacja to dasyuridae i należy do Typu strunowce. Ssak ten znajduje się w tej samej klasyfikacji rodzinnej, co inny torbacz żyjący w Australii zwany quollem. Quolls jest czasami nazywany kotem rodzinnym.

Wygląd diabła tasmańskiego

Diabeł tasmański to małe zwierzę o krótkim brązowym lub czarnym futrze z paskiem białych włosów na piersi. Niektóry ma kępy siwych włosów w pobliżu ciemnego ogona. Przednie nogi tego torbacza są dłuższe niż tylne. Ma ciemne oczy i małe mysie uszy. To zwierzę ma doskonały wzrok i słuch, co pozwala mu tropić zdobycz w nocy.

Znany jest z bardzo silnych szczęk. W rzeczywistości szczęki tego torbacza mają siłę ugryzienia 48,5 kg. Ta siła ugryzienia pozwala mu łatwo skonsumować mięso, sierść, kości i organy martwych zwierząt, które znalazł. Niektórzy naukowcy nazywają diabła tasmańskiego odkurzaczami środowiskowymi ponieważ zjada prawie wszystko.

Waga i długość diabła tasmańskiego

Diabeł tasmański to największy mięsożerny torbacz na świecie. Posiada ten tytuł od ponad 80 lat! W szczególności to stworzenie waży od 4,5 kg do 14,5 kg Ssak ten ważący 14, 5 kg jest tak ciężki, jak trzy jedno galonowe puszki farby.

Ten ssak ma od 50 cm do 77,5 cm długości. Wyobraź sobie dwa kręgle ustawione od końca do końca i masz długość 77,5 cm diabła tasmańskiego. Ogon tego ssaka jest równy połowie długości jego ciała. To zwierzę gromadzi tłuszcz w ogonie, aby wykorzystać go jako energię. Jeśli zobaczysz diabła tasmańskiego z grubym ogonem, to wiedz że jest pełne energii i wigoru.

Zachowanie diabła tasmańskiego

Jedną z cech obronnych tego torbacza jest to, że może wydzielać zapach, jeśli czuje się zagrożony. Jest to podobne do tego, co robi skunks, kiedy czuje strach. Młody diabeł tasmański doskonale wspina się po drzewach, aby uciec przed drapieżnikiem. To zwierzę może biec z prędkością do ośmiu mil na godzinę, co daje mu dużą szansę na bezpieczne dotarcie do kryjówki.

Prowadzi samotny tryb życia jednak jest agresywny. Prawdopodobnie znasz diabła tasmańskiego z popularnej kreskówki Bugs Bunny. Ta hałaśliwa postać nigdy nie stała w miejscu cały czas się ruszała. W rzeczywistości to zwierzę jest agresywne tylko podczas interakcji z innym diabłem tasmańskimi podczas żerowania na zdobyczy.

Warczy piszczy , wrzeszczy na siebie, wtedy gdy dobiera się do padliny i próbuje ukraść największy kawałek. Każdy diabeł tasmański próbuje dominować nad całą grupą.

Czy możesz sobie wyobrazić, jak głośno robi się, gdy duża liczba tego ssaka zbiera się na posiłek?

Kiedy dwa diabły tasmańskie ścierają się ze sobą , otwierają usta, by odsłonić zęby, warczą i piszczą na siebie. Uszy robią się czerwone, wtedy gdy są naprzeciw siebie. Mogą nawet kichnąć na swojego przeciwnika.

Dlaczego?

Kichnięcie jest próbą odstraszenia innego zwierzęcia, aby uniknąć walki. Piszczą i gwiżdżą na siebie nawzajem.

Siedlisko diabła tasmańskiego

Diabeł tasmański mieszka na Tasmanii. Tasmania to stan wyspiarski Australii. Kiedyś zamieszkiwał kontynent Australii, ale populacja zmniejszyła się, aż nikt nie pozostał na kontynencie. Żyje w zaroślach i lasach Tasmanii. Klimat jest łagodny z niewielkimi opadami deszczu.

W ciągu dnia zwierzę to śpi w wydrążonych kłodach lub norach. W nocy wychodzi na poszukiwanie zdobyczy. Jego ciemne futro pomaga mu wtopić się w otoczenie, gdy porusza się poza schronieniem. Zwierzę to nie migruje , przebywa w tym samym obszarze przez cały sezon.

Dieta diabła tasmańskiego

Co spożywa ten ssak. Zjada ptaki, żaby i owady. Jest znany jako padlinożerca, co oznacza, że spożywa zdobycz, którą zabiły inne zwierzęta. Czasami ten ssak podróżuje nawet do dziesięciu mil w poszukiwaniu pożywienia. Może zjadać wszelkiego rodzaju zwierzęta i zjada to co upoluje. Krótko mówiąc, to zwierzę nie jest wybredne!

Ssak ten jako torbacz jest mięsożerny. Inny torbacz taki jak: niedźwiedź koala, wombat i oczywiście kangur, wszystkie te torbacze są roślinożercami. Mają zęby zaprojektowane do zjadania roślin i traw, podczas gdy diabeł tasmański ma zęby i szczęki przeznaczone do rozbijania mięsa, kości itp.

Zwykle diabeł tasmański zjada około 20% swojej masy ciała. Tak więc dziesięcio kilogramowy diabeł tasmański zjadłby około 2 kg pożywienia podczas okresu karmienia. Dwa kilogramy jedzenia to jedna czwarta kuli do kręgli. Ssak ten może zjadać do 40% swojej masy ciała!

Diabeł tasmański drapieżniki i zagrożenia

Lisy i udomowione psy to drapieżniki diabła tasmańskiego. Czasami to zwierzę wędruje na farmy, próbując schwytać kurczaka lub inny mały inwentarz. Duży pies żyjący na farmie najprawdopodobniej zaatakuje diabła tasmańskiego, którego napotka na swoim terytorium.

Orzeł tak jak i diabeł zamieszkuje to samo środowisko. Razem wspólnie poluje na tą samą martwą zdobycz.

To zwierzę jest zabijane przez samochody podczas próby przejścia przez drogę. To stworzenie jest aktywne w nocy, więc kierowca jadący drogą może nie widzieć, jak próbuje przejść przez drogę diabeł. Ponadto to stworzenie traci swoje siedlisko na rzecz budowy i rozszerzania pól uprawnych.

Ten torbacz jest podatny na śmiercionośne guzy twarzy, które są przenoszone, gdy jedno z tych zwierząt gryzie drugiego. To rzadkie guzy nowotworowe twarzy są największym zagrożeniem dla zdrowia tego zwierzęcia. Guzy, które rosną na pysku, uniemożliwiają zwierzęciu jedzenie, powodując głód.

Biorąc pod uwagę wszystkie te zagrożenia, nie jest zaskoczeniem, że oficjalny stan ochrony diabła tasmańskiego jest zagrożony. Jego populacja maleje. Na szczęście jest on chroniony ustawą Tasmanian threatened species protection act.

Rozmnażanie diabła tasmańskiego

Sezon lęgowy trwa od lutego do kwietnia. Kiedy samica jest gotowa do krycia, pozostawia na drzewach w całym środowisku zapach, który samiec może znaleźć. Samiec wyczuwa ten zapach i walczy z innym samcem o uwagę samicy. Wygrywa najsilniejszy, najbardziej dominujący samiec. Samiec i samica diabła tasmańskiego ma wielu partnerów przez całe życie.

Ciąża samicy trwa około trzech tygodni. W jednym miocie może mieć do 50 młodych. Każde młode jest ślepe, bezwłose i waży około jednej dziesiątej grama. To mniej więcej rozmiar rodzynki! Młode natychmiast wpełza do torby matki. Większość młodych nie przeżyje. Samica może nakarmić tylko cztery młode. Dlatego tylko najsilniejsze i najszybsze młode mają dostęp do mleka matki.

Młode diabła tasmańskiego

Mały diabeł tasmański nazywany jest chochlikiem lub kozłem. Uwaga, mały wombat, kangur i niedźwiedź koala jest również znany jako torbacz. Ssak ten pozostaje z matką przez pierwsze cztery miesiące życia. W ciągu 50 lub 60 dni sierść torbacza szybko rośnie, a w dniu osiemdziesiątym ewentualnie dziewie-dziesiątym otwiera oczy.

Kiedy diabeł staje się zbyt duży , aby pozostać w torbie matki, wisi na jej plecach lub brzuchu, gdy wspina się na drzewa i omija zarośla. Nie jest niczym niezwykłym, że koziołek ciągnie się po ziemi, przyczepiając się do brzucha matki!

Samica samodzielnie opiekuje się młodym. Po czterech miesiącach pozostawia młode w norze lub legowisku samicy, gdzie jest tam odsadzana. W wieku ośmiu miesięcy jest gotowa do opuszczenia matki i samodzielnego życia. Młody diabeł jest szybki i potrafi wspinać się po drzewach.

Diabeł tasmański na wolności zwykle dożywa do około pięciu lat. Najstarszy diabeł nazywał się Coolah. Coolah urodziła się w ogrodzie zoologicznym i dożyła siedmiu lat w niewoli.

Choroba diabeł tasmański

Populacja tego zwierzęcia spada z powodu nowotworowych guzów twarzy zwanych Devil Facial Tumor Disease (DFTD). Ta choroba może być przenoszona przez ukąszenie przez innego diabła tasmańskiego. Na szczęście naukowcy pracują nad szczepionką, która może wyleczyć tego śmiertelnego raka. Po opracowaniu szczepionki naukowcy złapią tego ssaka , podadzą mu lek, a następnie wypuszczą z powrotem na wolność. Zaszczepienie diabła tasmańskiego oznacza, że będzie mniej zwierząt, które mogą przenosić tą chorobę przez ukąszenie.

Temperament diabła tasmańskiego

Ssak ten jest sprytny i szybki i bardzo wytrzymały. Jest samotnikiem może być agresywny chodzi swoimi drogami. Jest aktywny o świcie i zmierzchu. Ma dobry węch, poluje nocą. Nie tworzy stad. Zwierzę to potrafi kopać w poszukiwaniu zwłok.

Populacja diabła tasmańskiego

Liczba diabła tasmańskiego wzrosła z 140 000 w połowie lat 90. do około 20000 dzisiaj. Populacja maleje z powodu zaraźliwego raka twarzy znanego jako DFTD Ich stan ochrony jest zagrożony.

Diabeł tasmański w zoo

• Ten torbacz jest wystawiany w zoo w San Diego
• Można go zobaczyć w zoo w Saint Louis

Naukowa klasyfikacja diabła tasmańskiego

Królestwo: Zwierzęta
Typ: Strunowce
Gromada: Ssaki
Rząd: Torbacze
Rodzina: Niełazowate
Rodzaj: Diabeł
Nazwa naukowa: Sarcoephilus harrisii

Stan ochrony diabła tasmańskiego

Bliski zagrożenia

Obszar występowania diabła tasmańskiego

Oceania

Diabeł tasmański fakty

Pożywienie: Myszy, szczury, króliki
Siedlisko: Podszycie leśne
Drapieżniki: Węże, ludzie, dzikie psy
Dieta: Wszystkożerny
Liczebność miotu: 3
Lokalizacja: Wyspa Tasmanii
Charakter, Cechy: Szybki, wytrzymały
Ciekawostki: Zęby znalezione w Australii datuje się na 430 lat temu
Styl życia: Samotnik
Ulubione jedzenie: Myszy
Hasło: Występuje wyłącznie na wyspie Tasmanii!

Charakterystyka fizyczna diabła tasmańskiego

Kolor

Czarny

Typ skóry

Futro

Waga

8 kg

Długość

Samiec 652 mm, samica 570 mm

Prędkość

13 km/h

Dojrzałość płciowa

Osiąga po 9 miesiącach

Cechy charakterystyczne diabła tasmańskiego

Ma krępe umięśnione ciało, czarne futro, ostry zapach, bardzo głośny i przenikliwy pisk. Ma dobry węch i charakterystyczny sposób pożywiania się. Wypróżnia się we wspólnym miejscu.

Ma mechanizm termoregulacji organizmu. Ma pulchny wygląd. Duża głowa i ogon długości połowy ciała. Przednie łapy nieco dłuższe od tylnych. Dłoń kończy się pięcioma długimi palcami z których cztery zwracają się do przodu. Stopy są zakończone czterema palcami. Pazury tego ssaka nie chowają się. Zwierzę to ma nisko położony środek ciężkości.

Genetyka diabeł tasmański

Genom diabla tasmańskiego zsekwencjonowano w 2010r w Wellcome Trust Sanger Institute. Ma 14 chromosomów. U samca występują chromosomy płciowe XY. Na podstawie znalezisk subfosylnych wyróżniono podgatunek S. harrisi dixonae. Podgatunek ten, podobnie jak podgatunek nominatywny nie posiada polskojęzycznej nazwy.

Diabeł tasmański w kulturze

Ssak ten stał się ikoną w Tasmanii. Dawny zespół futbolu w Victorian Football Leugue znany był jako diabły. Zwierzę to pojawiło się na kilku pamiątkowych monetach australijskich.

Budowa monumentu diabła z Launceston pochłonęła wiele milionów dolarów. Zwierzę mierzy 19 m wysokości i 35 m długości. Ssak ten pojawia się w kreskówce Looney Tunes w 1954 roku. Warner Bros zastrzegł sobie nazwę “Diabeł Tasmański”jako swój znak towarowy.

Diabeł tasmański termoregulacja

W normalnej temperaturze między 5 a 30 stopni celcjusza potrafi utrzymać temperaturę ciała między 37,4 a 38 stopni celcjusza. Gdy temperatura zewnętrzna wzrasta do 40 stopni przy wilgotności około 50% temperatura ciała podnosi się o kilka stopni w ciągu godziny.

Następnie zaś obniża się do temperatury wyjściowej. Przez ten czas zwierzę to pije wodę i nie wykazuje objawów dyskomfortu. Diabeł dyszy a nie poci się w celu oddania ciepła.

Diabeł tasmański legenda

Popularna legenda głosi jakoby diabeł tasmański zjadał człowieka. Znane są przypadki pożerania ciał ofiar morderstw i samobójców. Nie jest jednak prawdą jakoby napadał na żywego człowieka.

Złapany diabeł może gryźć lub drapać ze strachu. Choć można go oswoić nie nadaje się na zwierzę domowe. Nieprzyjemnie pachnie i nie jest czuły. Zwierzę to przedstawia się w złym świetle.

Diabeł tasmański ciekawostki

Ssak ten ma długie wibryssy na twarzy i w kępkach na szycie głowy. Pomaga mu to zobaczyć zdobycz gdy żeruje w nocy.
Zwierzę to posiada świetny węch wykrywa zapach z odległości około 1 km.
Dominującym zmysłem u tego zwierzaka jest słuch.

Diabeł tasmański zwariowane melodie

Bohater kreskówek z serii “Zwariowane melodie” z wytwórni Warner Bros. Pojawił się po raz pierwszy w kreskówce pt. Co nagle, to po diable (ang. Devil May Hare) w 1954 roku. Jego największymi rywalami są Królik Bugs i Kaczor Daffy. W latach 1991–1993 Diabeł Tasmański został bohaterem serialu animowanego Taz-Mania, który w Polsce był emitowany na kanale TVP2.

Tasmania ojczyzna diabła tasmańskiego

To wyspa u południowo-wschodnich wybrzeży kontynentu australijskiego a jednocześnie najmniejszy stan Australii. Wyspa Tasmania położona jest na południe od wybrzeża Australii jest górzysta. Tasmania ma urozmaiconą linię brzegową gęstą sieć rzek i liczne jeziora polodowcowe.

To najbardziej zalesiony stan Australii. Dzika przyroda zajmuje 1/4 powierzchni wyspy. Na Tasmanii żyje największy rak świata. Największym miastem i stolicą jest Hobart.

Podsumowanie

Diabeł tasmański zagrożony jest wyginięciem. Żyje w Tasmanii. Jest samotnikiem i jest mięsożerny potrafi zjeść prawie wszystko, ale głównie zjada ptaki, owady i żaby. Na ogół jest spokojny potrafi jednak ugryźć człowieka i może być nieobliczalny. Jest szybki i wytrzymały potrafi wspinać się po drzewach i przepływać rzeki. Jest monogamiczny.

Często zadawane pytania FAQ

Co to jest diabeł tasmański?

Diabeł tasmański to torbacz żyjący na wyspie Tasmanii. Ten ssak to mięsożerny torbacz, którego siedliskiem są lasy i zarośla. Na wolności może dożyć około pięciu lat. Jest agresywny tylko w porze karmienia, gdy konkuruje z innym diabłem tasmańskimi o padlinę.

Czy diabeł tasmański może zabić człowieka?

Nie, diabeł tasmański nie może zabić człowieka. Chociaż to zwierzę ma reputację agresywnego, będzie starać się unikać przebywania w pobliżu ludzi, jeśli to możliwe. Jeśli jednak to zwierzę czuje się zagrożone, może ugryźć człowieka, powodując poważne obrażenia swoimi potężnymi szczękami.

Gdzie żyje diabeł tasmański ?

Diabeł tasmański mieszka na wyspie Tasmanii. Jego siedliskiem są lasy i zarośla. Żyje w norach i jaskiniach.

Co spożywa ten ssak ?

Diabeł tasmański zjada ptaki, żaby, wallaby i owady . Zjada również ofiarę zabitą przez inne zwierzę w okolicy. To sprawia, że diabeł tasmański jest padlinożercą.

Czy możesz mieć diabła tasmańskiego jako zwierzaka?

Nie, nie możesz zatrzymać diabła tasmańskiego, jak zwierzak. Ssak ten to dzikie zwierzę które lubi wędrować kilometrami w swoim środowisku w poszukiwaniu pożywienia. Jest stworzeniem , które woli żyć samotnie. Ale to, że nie możesz zatrzymać diabła tasmańskiego jako zwierzaka, nie oznacza, że nie możesz dowiedzieć się wszystkiego o tym niesamowitym torbaczu!

Do jakiego Królestwa należy diabeł tasmański ?

Zwierzę to należy do Królestwa zwierzęta.

Do jakiego Typu należy to zwierzę?

Zwierzę to należy do Typu strunowce.

Do jakiej Gromady należy diabeł tasmański?

Należy do Gromady ssaki.

Do jakiej Rodziny należy to zwierzę?

Zwierzę to należy do Rodziny niełazowate.

Do jakiego Rzędu należy diabeł tasmański?

Diabeł tasmański należy do Rzędu torbacze.

Jaki rodzaj okrycia ma ten ssak ?

Jest pokryty futrem.