Tygrys tasmański to wymarłe zwierzę o morfologii i zachowaniu podobne do hieny. W rzeczywistości to zwierzę jest jego najbliższym krewnym.

Ostatnia aktualizacja: 11 września 2020r.

Tygrys tasmański, znany również jako wilk torbacz, wilk workowaty lub wilk tasmański, był ssakiem torbaczym, który zamieszkiwał ziemię do XX wieku.

To ciekawe zwierzę pochodziło z Australii, Tasmanii i Nowej Gwinei i było ostatnim żyjącym przedstawicielem rodzaju Thylacinus. Zapisy kopalne tego gatunku sięgają okresu holocenu. Jednak jego krewni pojawili się wcześniej, w okresie miocenu.

Początek wymierania wilków workowatych rozpoczął się w Australii, ale udało im się przetrwać razem z diabłem tasmańskim, ich najbliższym żyjącym krewnym.

Tygrys tasmański był super drapieżnikiem, podobnie jak wilki łożyskowe. Jest to jednak torbacz, a więc nie ma związku filogenetycznego z psowatymi.

Dzięki zbieżnym procesom ewolucyjnym ma podobny wygląd i adaptacje jak wilki. Oznacza to, że cechy obu ewoluowały niezależnie, ale biorąc pod uwagę ich podobny styl życia i drapieżnictwo, rozwinęły się między nimi podobne adaptacje morfologiczne.

Charakterystyka tygrysa tasmańskiego

Morfologia

Pomimo tego, że jest zwierzęciem wymarłym, tygrys tasmański stanowi jeden z niewielu przypadków, w których można było dokonać jego morfologicznego zapisu. Byli obecni we współczesnym społeczeństwie przed ich wyginięciem.

• To zwierzę ma sztywny ogon podobny do ogona kangura, a czubek młodych osobników ma grzebień
• Dorosłe osobniki miały od 39 do 71 cali długości, Miały 24 cale wysokości i ważyły ​​od 44 do 66 funtów
• Ich futro było krótkie, grube, gładkie i żółtawo-brązowe
• Mieli około 13 do 21 pasków rozmieszczonych na plecach. tułów i ogon, bardziej widoczne u młodych osobników
• Miały zaokrąglone i stojące uszy około 3 cali
• Wystąpił pewien dymorfizm płciowy, jeśli chodzi o wielkość, a także u samic miał worek z 4 piersiami
• Ich szczęki były mocne z dużym kątem otwarcia ze względu na ich drapieżną naturę

• Wreszcie ich tylne nogi miały 4 palce, zamiast 5, jak na przednich łapach, które były chowane

Tygrys tasmański jest często porównywany do hieny ze względu na jego postawę i ogólne zachowanie.

Zachowanie tygrysa tasmańskiego

Nie ma zbyt wielu danych dotyczących zachowania tygrysa tasmańskiego, badacze mogli obserwować je tylko w niewoli iw ciągu dnia. To trochę ironiczne, ponieważ były to zwierzęta nocne. Dlatego zarejestrowane dane o zachowaniu na wolności są skąpe i niepotwierdzone i zawsze były ekstrapolowane na zachowanie diabła tasmańskiego.
To zwierzę krążyło w promieniu od 25 do 50 mil w swoim naturalnym środowisku, ale nie było terytorialne. Polowali o zmierzchu, aw ciągu dnia szukali schronienia w małych jaskiniach lub pniach małych drzew w lesie lub na wzgórzach.

Pierwsi obserwatorzy tygrysa tasmańskiego opisali zachowanie tego zwierzęcia jako:

• Nieśmiałe w obecności ludzi, chociaż niektóre okazy wykazywały większą bliskość; co więcej, australijscy aborygeni twierdzili, że czasami widywali niektórych z nich pływających.
• Gdy przygotowywali się do polowania, wydali serię gardłowych szczeknięć, prawdopodobnie po to, by porozumieć się z innymi członkami grupy. Ryczeli również i syczali, gdy byli zagrożeni, a badacze zaobserwowali nawet ziewanie, które interpretowali jako zagrożenie.

Obserwatorzy wierzyli, że podczas polowania polegają głównie na wzroku i słuchu. To dlatego, że nie uważali, że ich płaty węchowe są szczególnie wyrafinowane.
Również sezon lęgowy trwał cały rok, ale głównie wiosną i latem. Młode przebywały w torbie matki do 3 miesięcy po urodzeniu. Zostali w jaskini, podczas gdy matka polowała, ale kiedy porzucili sakiewkę, byli wystarczająco duzi, by sobie radzić.

Naukowcy badali ich funkcję lokomotywy podczas obserwacji ich w niewoli. Odkryli, że tygrys tasmański był raczej niezdarny podczas chodzenia. Dlatego uważają, że te zwierzęta nie były w stanie szybko biegać. Zauważyli jednak również, że ich dwunożny skok jest podobny do skoku kangura.

Dieta

Tygrys tasmański był wyłącznie mięsożerny. Ich żołądek miał dużą warstwę mięśni, które mogli rozciągnąć. Prawdopodobnie była to adaptacja umożliwiająca gromadzenie dużych ilości pożywienia przez długi czas, gdy brakowało pożywienia.
Ich główną ofiarą były kangury, wallabie, wombaty, ptaki i szczuroszczury.

Wyginięcie

Tygrys tasmański wyginął około 80 lat temu. Ostatni okaz zmarł w niewoli w 1936 roku.
Polowanie na to zwierzę na australijskich antypodach przyczyniło się do jego wyginięcia. Jednak ostatnie badania naukowe wykazały, że tygrys tasmański był skazany na wyginięcie, co odzwierciedlają jego dane DNA.

To może być szokujące, ale różnorodność genetyczna tego zwierzęcia wykazała drastyczny spadek, jeszcze zanim ludzie zaczęli na nie polować. W świecie przyrody ten spadek długoterminowej zmienności genetycznej przekłada się na większą podatność na zmiany środowiskowe. W końcu doprowadzi to do wyginięcia.
Dziękujemy za przeczytanie.

Może Cię to zainteresować…

Przeczytaj to w Moje zwierzęta
Australia: Kraina torbaczy
Australia jest znana jako kraina torbaczy, bo jest ich tam tak wiele. Dowiedz się o najpopularniejszych z nich tutaj.