Tur eurazjatycki to wymarłe zwierzę, które jest bliskim krewnym znanych nam krów i byków domowych. Co więcej, postępy w inżynierii genetycznej mogą przywrócić ją światu.

Ostatnia aktualizacja: 10 września 2020

r. Tur eurazjatycki (Bos primigenius primigenius) jest przodkiem domowych krów i byków. Wędrowali swobodnie po tych równinach aż do jego zniknięcia w 1627 roku. W dzisiejszym artykule poznasz imponujące cechy tego ogromnego ssaka.

Debata taksonomiczna – tur eurazjatycki czy żubr?

Aż do XVII wieku większość europejskich naukowców i przyrodników umieszczała tura i żubry w tej samej kategorii. Twierdzili również, że był to wspólny przodek współczesnego bydła.
Jednak w XVIII wieku niektórzy przyrodnicy zaczęli twierdzić, że zwierzęta te były w rzeczywistości dwoma różnymi gatunkami:

• Żur, dzicy przodkowie byków
• Żubr, obecni bliscy krewni

Jak widać, istniały w tym zakresie dwie szkoły myślenia. Jeden, który twierdził, że są jednym gatunkiem bydła, a drugi, który twierdził, że są dwoma odrębnymi. Wszystko zaczęło się zmieniać po kilku odkryciach skamieniałości w XIX wieku.

Przegląd ich doprowadził do zrozumienia, że ​​żubr i żubr są wyraźnie różne. W rzeczywistości niektórzy przyrodnicy, tacy jak Bojanus, zmienili zdanie i zaakceptowali teorię obu gatunków jako słuszną.

Charakterystyka tura eurazjatyckiego

Tur eurazjatycki przypominał rodzaj ogromnego byka, tylko o bardziej dzikich cechach. Jego waga może z łatwością osiągnąć tonę, a okaz mógł mieć około 7 stóp wysokości – nieco niższy niż amerykański tur. Tak więc, choć podobne, wiele rzeczy odróżnia je od współczesnego bydła:

• Mieli znacznie większą i cięższą czaszkę, która wspierała ich rogi; mógł rosnąć do trzech stóp

• Ponadto ich nogi były dłuższe, bardziej elastyczne i muskularne
• Wreszcie mieli raczej atletyczną muskulaturę , zwłaszcza w okolicy szyi samców

Zachowanie i siedlisko

Badacze uważają, że żubry eurazjatyckie żyły w stadach zdominowanych przez jednego lub dwóch samców. hierarchia społeczna poprzez walki. Miały one miejsce głównie w okresie godowym — jak w przypadku większości ssaków.
Ze względu na siedlisko prawdopodobnie bywały polany leśne i brzegi rzek obok wspomnianych łąk. W rzeczywistości utrata tego siedliska była głównym czynnikiem jego wyginięcia (więcej na ten temat poniżej).

Historia naturalna
tura eurazjatyckiego

 

Ekspansja tura w Eurazji

Klimat był chłodniejszy w okresie pliocenu. Tak więc w Eurazji było wiele łąk zielnych. Dało to wielką przewagę adaptacyjną zwierzętom takim jak bydło, przyzwyczajonym już do chłodów dzięki futrze i kondycji roślinożerców. Prawdopodobnie dlatego tur rozprzestrzenił się w całej Eurazji, różnicując się na różne podgatunki, z których część zostałaby udomowiona.

Udomowienie – pochodzenie naszego obecnego inwentarza

Według kilku badań, podczas rewolucji neolitycznej miały miejsce dwa udomowienia w różnych częściach świata.

• Na subkontynencie indyjskim dające początek obecnemu zebu (Bos primigenius indicus)
• W Europie dające początek rodzimym krowom i bykom (Bos taurus indicus)

Wymieranie

Jak większość plejstoceńskiej fauny, tury utraciły swoje siedlisko. Te zwierzęta miały mniej miejsc do życia z powodu ekspansji upraw i polowań przez człowieka.
Jak widać, ich populacja została znacznie zredukowana do zaledwie kilkuset osobników w średniowieczu. Te ostatnie zamieszkiwały lasy Polski, gdzie były trofeum myśliwskim wyłącznie dla królów. Według zapisów ostatni okaz, samica, zmarł w Puszczy Jaktorowskiej w 1627 roku.

„Zmartwychwstanie genetyczne” tura euroazjatyckiego

W ostatnich latach ludzie proponowali różne programy mające na celu pozyskanie okazów jako jak najbardziej zbliżony do oryginalnego tura.
Naukowcy robią to, krzyżując rasy domowe o cechach przodków, z których niektóre już zanikają. Niektóre z tych ras to bydło Sayagüesa, Limia i Pajuna, Maremmana i Maronesa.
Materiał genetyczny tura pochodzi ze szczątków kopalnych, a naukowcy spodziewają się uzyskać najbardziej podobny do tej pory okaz do 2025.

„Obecnie jesteśmy w czwartej generacji krzyżówek i prognoza jest taka, że ​​do 2025 r. będziemy mieli ostateczny egzemplarz — to są przybliżone obliczenia. Nie będzie w 100% jak oryginalny tur, ale bardzo podobny.”
-Ronald Goderie, dyrektor Fundacji Taurus-

Jednak jedną z rzeczy, które będą trudne do odzyskania, jest charakter i zachowanie rodowego tura, dotkniętego stuleciami udomowienia.
Dziękuje za przeczytanie.
Może Cię to zainteresować…

Przeczytaj to w Moje zwierzęta
Historia hiszpańskiego byka bojowego
Byki robią wrażenie i piękne zwierzęta, na które wszyscy uwielbiają patrzeć. Stały się ikonami krajów takich jak Hiszpania, zwłaszcza hiszpańskich …