Szczypta historii

Gatunek po raz pierwszy naukowo opisał w 1828 roku niemiecki zoolog Philipp Jakob Cretzschmar nadając mu nazwę Sciurus rutilus. Jako miejsce typowe odłowu holotypu Cretzschmar wskazał „wschodnie zbocza Abisynii” (obecnie Etiopia). Jedyny przedstawiciel rodzaju Afrowiórka (Xerus) opisanego w 1833 roku przez niemieckich zoologów Friedricha Wilhelma Hempricha i Christiana Gottfrieda Ehrenberga.

Ogólne wrażenie

Afrowiórka pręgowana, która jest powszechnie znana jako afrykańska wiewiórka ziemna pochodząca z Afryki. Ma szorstkie i krótkie włosy, jest znana jako zwierzę towarzyskie. W niewoli może przetrwać około 11,5 roku.
Samiec i samica żyje w osobnych grupach ale łączy się w pary, po czym dziecko mieszka z matką w grupie samicy.

Afrowiórka ma cztery podgatunki – wiewiórkę ziemną, suseł pręgowany, suseł górski i suseł bez pasków. Zwierzę to prowadzi dzienny styl życia. Jest roślinożerna i zwykle je orzechy, korzenie i nasiona. Jednak czasem je również jajka i inne małe zwierzęta.

5 niesamowitych faktów o Afrowiórce

• Dojrzały samiec Afrowiórki to zwierzę, które lubi tworzyć własną grupę. Grupa ta często składa się z około 20 członków.
• Wiewiórka ta nie jest znana z tego, że ukrywa własne jedzenie jak inna wiewiórka. Zamiast tego codziennie poluje na jedzenie i nie przechowuje go w stałym miejscu.
• Nie żyje na drzewach, tworzy wygodniejsze siedliska w norach na pustyni.
• Wiewiórka ta łączą się w pary przez cały rok, a nie tylko w jednym sezonie. Samiec i samica ma wielu partnerów do krycia.
• Samica Afrowiewiórki żyje w grupach od jednej do czterech osób ze swoim dzieckiem, zwanego również szczenięciem.

Powszechnie znana jako Afrowiórka, zwierzę to nosi Naukową nazwę Xerus erythropus (Afrowiórka pręgowana) należy do Rodziny wiewiórkowatych i Gromady Ssaki. Pochodzi z Królestwa zwierzęta.

Podgatunki Afrowiewiórki

Afrowiórka ma cztery podgatunki. Pierwsza z nich, Afrowiórka namibijska (nazwa naukowa: Xerus inauris), żyje głównie w Afryce Południowej, Botswanie i Namibii, szuka bardziej suchych obszarów, które można by nazwać domem.

Afrowiórka pręgowana (nazwa naukowa: Xerus erythropus) występuje jednak głównie w południowo-zachodniej części Maroka, Mauretanii i Senegalu.

Afrowiórka damarska (nazwa naukowa: Xerus Princeps) żyje w zachodnim regionie Republiki Południowej Afryki i Namibii, a także w południowo-zachodniej części Angoli.

Natomiast Afrowiórka gładka, bez pasków (nazwa naukowa: Xerus rutilus) można znaleźć na łące, w lasie i obszarze skalistym w północno-wschodniej obszarach Sudanu i Tanzanii.

Wygląd (wizerunek) i zachowanie Afrowiórki

Ta wiewiórka od stóp do głów pokryta jest jasnobrązowym futrem, przez co często zlewa się z ziemią.

Jednak można ją również spotkać w czerwono-szarym lub żółto-szarym futrze. Jej stopy mają stosunkowo mniej włosów niż reszta ciała. Podczas gdy podeszwa jej stopy ma minimalną ilość lub brak włosów, sama stopa ma ich tylko trochę. W przypadku Afrowiórki pręgowanej na jej ciele znajduje się biały pas biegnący po bokach i łopatkach.

Ogon jest zwykle płaski i ma ciemniejszy odcień niż futro na ciele. Uszy zwierzęcia są zwykle małe, a pazury długie i zakrzywione. Jednak te pazury nie pozwalają stworzeniu wspinać się na drzewa.

Rozmiar i waga

Jej wysokość może wynosić od 42,5 cm do 45 cm, z wyłączeniem ogona. Ogon ma około (14 – 21 centymetrów) długości, co stanowi około jednej trzeciej pełnej długości Afrowiórki. Jednak wielkość Afrowiórki zwykle i głównie zależy od danego podgatunkui wtedy mogą być pewne różnice.

Zwykle waży około 400 gram. Ta wiewiórka używa swojego ogona jako ochrony przed palącym upałem. Wiadomo, że Afrowiórka jest zwierzęciem żyjącym w grupie. Dorosły samiec tworzy swoje grupy liczące od 19 do 20 członków każda. Z drugiej strony samica zwykle żyje w grupie od jednej do czterech osób wraz z potomstwem.

Siedlisko Afrowiórki

Afrowiórka żyje na terenie otwartym, zwłaszcza w lesie, na pustyni lub na łące. Można ją jednak znaleźć w całej Afryce.

Jeden z podgatunków zamieszkuje nawet obszary skaliste, w tym góry. Chociaż jest ona zwierzęciem podziemnym, jej codzienne nawyki pozwalają odkrywać większość obszaru, na którym żyje, w poszukiwaniu pożywienia. Wiadomo, że wiele wiewiórek i innych podobnych zwierząt żyje na drzewach, natomiast Afrowiórka zamieszkuje w norze. Na wolności, można ją spotkać na obszarach pustyni w RPA, Namibii, Lesotho i Botswanie. Afrowiewiórka nie migruje.

Styl życia Afrowiewiórki

Afrowiórka żyje w rozległych systemach nor, które kopie silnymi przednimi kończynami. Bez lęku żeruje w ciągu dnia, zjada nasiona, jagody i młode pędy. Wiewiórka ta tworzy grupe, której członkowie pozdrawiają się przelotnym „pocałunkiem” i fantazyjnym uderzeniem ogonem.

W niektórych okolicach występowania tej wiewiórki tubylcy wierzą, że jej ukąszenie jest jadowite. W rzeczywistości tak nie jest, jednak w gruczołach ślinowych tego zwierzęcia znajdują się paciorkowce (streptokoki) powodujące sepsę.

Dieta Afrowiórki

Afrowiórka spożywa różnorodne potrawy, takie jak orzech, korzeń i nasiona. Afrowiórka pręgowana szczególnie lubi krzew i cebulkę. Będzie również konsumować batata, bawełnę, maniok, orzecha ziemnego i słodkiego ziemniaka. Chociaż Afrowiórka jest głównie roślinożercą, istnieje kilka źródeł białka pochodzenia zwierzęcego, które będzie poszukiwać podczas dziennych wędrówek za pożywieniem. Gdy będzie to możliwe, jej dieta będzie również składać się z owada, jaja i małego zwierzaka (w niewielkiej ilości).

Drapieżnik i zagrożenia

Afrowiórka jest najczęściej atakowana i zjadana przez inne zwierzę. Największym zagrożeniem dla życia Afrowiórki jest szakal, choć najbardziej poszukuje go szakal czarno grzbiety. Afrowiórka jest również poszukiwana przez węża, jaszczurkę i żmiję zygzakowatą. Afrowiórka jest znana z tego, że jest szybkim zwierzęciem, więc ucieka szybciej przed innym zwierzęciem, które na niej żeruje. Porusza się szybko ale, sprint Afrowiewiórki jest często krótkotrwały.

Działalność przemysłowa prowadzona przez człowieka również stanowi zagrożenie dla życia Afrowiórki, ponieważ może prowadzić do degeneracji jej naturalnego siedliska. Populacja Afrowiórki jest liczna na całym świecie, a IUCN uznała ją za “nie wymarłą”.

Rozmnażanie Afrowiewiórki dziecko i długość życia

Nie jest znany okres rozrodu w przypadku Afrowiewiórki.Jednak samiec i samica Afrowiewiórki łączą się w pary przez cały rok, pomimo posiadania tylko pojedynczego partnera. Ciąża u Afrowiewiórki trwa około 48 dni, po czym młoda jest odsadzana przez około 52 dni.

Samica Afrowiewiórki osiąga dojrzałość płciową w wieku 10 miesięcy, podczas gdy u samca zwykle dochodzi do dojrzałości płciowej w wieku ośmiu miesięcy. Samica Afrowiewiórki może rozmnażać się przez cały rok. Zwykle samica rodzi od jednego do trzech dzieci w miocie. Dziecko nazywa się szczenię i rodzi się bezwłose, z zamkniętym okiem. Wiadomo, że otwiera oko w wieku około 35 dni, a ich matka opiekuje się nim przez około 45 dni.

Wiadomo, że szczenię osiąga dorosłość w wieku około 150 do 153 dni.

W niewoli Afrowiewiórka może przeżyć do 11,5 roku, ale nie jest znany żadne zapisy dotyczący jej długości życia na wolności.

Charakterystyka i temperament

To towarzyskie zwierzę, może być trzymane w domu lubi zabawy.Jest bardzo zwinna i ma refleks. Bardzo ładnie wygląda i jest sympatyczna. Niestety może roznosić zarazki i bakterie.Szybko biega szczególnie na bliskich dystansach.
Jest jak na swoje gabaryty odważna i silna. Wszędzie wściubi nosa.

Nowa nazwa Afrowiewiórki

Wiewiórka ziemna stała się Afrowiewiórką namibijską (Cape ground squirrel). Natomiast mangusta podzieliła się na mangusteczkę, mangustoliskie i mungo, hiena cętkowana stała się krokutą, zaś namibijska wiewiórkia ziemna dorobiła się w nazwie afro. Dużo gorzej wyszła na zmianie wiewiórka drzewna – obecnie zaroślarka akacjowa.

Populacja Afrowiewiórki

Bardzo niewiele wiadomo o populacji Afrowiewiórki. Jest jednak wystarczająco dużo afrykańskiej wiewiórki gruntowej, a IUCN ogłosił ją jako „nie wymarłą”.

Klasyfikacja naukowa Afrowiewiórki

Królestwo

Zwierzęta

Typ

Strunowce

Gromada

Ssaki

Rząd

Gryzonie

Rodzina

Wiewiórkowate

Rodzaj

Euxerus

Stan ochrony Afrowiewiórki

Niezagrożona

Lokalizacje Afrowiewiórki

Afryka

Fakty o Afrowiewiórce

Zachowanie w grupie

Żyje w grupie

Ciekawostka

Afrowiewiorka używa swojego puszystego ogona, jako cienia przed słońcem na afrykańskiej sawannie.

Najbardziej charakterystyczna cecha

Długi biały ogon.

Okres ciąży

48 dni

Siedlisko

Sawanna, łąka, pustynia.

Dieta

Wszystkożerna

Średnia wielkość miotu

1-3

Nazwa zwyczajowa

Afrykańska susełka.

Liczba gatunków

4

Lokalizacja

Afryka Subsaharyjska.

Grupa

Ssak

Hasło

Wiewiórka żyjąca w norze w Afryce.

Charakterystyka fizyczna Awrowiewiórka

 

Kolor

Brązowy,
Czerwony,
Biały

Typ skóry

Włosy

Długość życia

Nieznany na wolności, 11,5 lat w niewoli

Waga

Do 330 g

Długość

22-30 cm

Wiek dojrzałości płciowej

8 miesięcy

Wiek odstawienia

52 dni

Ciekawostki

• Używa swojego puszystego ogona, jako cienia przed słońcem w Afryce
• Afrowiewiorka jest przesympatyczna! I do tego pomysłowa w ochronie przed słońcem. Ma własny parasol przeciwsłoneczny! Czyli swój puszysty ogon. Gdy Afrowiewiórka zjada nasionko to zawsze staje tak, by być w cieniu swego ogona.
• Gdy chce się ochłodzić nagarnia na siebie ziemię. Jest tam trochę wilgoci
• Jedzenie dla człowieka (kanapki!) jej szkodzi.
• Żyje w stadzie kilku samic (do ok. 4) i ich młodych, natomiast samiec tworzy własne stado – potrafiące mieć nawet 15 osobników!
• Samica tak jak i samiec ma wielu partnerów. Nie ma tu mowy o wierności! (z tym, że dominujący samiec ma pierwszeństwo w randkach). Efektem tych zbliżeń są narodziny (po ok. 40 dniach) 1 do 3 maluszków.
• Gdy dwie Afrowiewiórki się spotkają – obwąchują się uważnie, wymieniając informacjami. Wygląda to uroczo! Chyba, że coś im nie pasuje – to wtedy zdarza się im warczeć na siebie!
• Bardzo puszysty, okazały ogon jest prawie tak długi, jak reszta ciała Afrowiewiórki. Pomaga on utrzymywać Afrowiewiórce równowagę. Może też służyć za spadochron, kiedy Afrowiewiórka, ucieka przed niebezpieczeństwem, wykonuje długi skok np. z drzewa na drzewo.

Ogon – niczym parasol – chroni ją również przed słońcem i deszczem.

Jakie są rodzaje Afrowiewiórek

Rozrózniamy Afrowiewiórę:gładką, pręgowaną i namibijską.

1.Afrowiórka namibijska (Xerus inauris) to gatunek ssaka z rodziny wiewiórkowatych. Wierzch brązowy, spód białawy. Białe są też pręgi po bokach grzbietu. Uszy bardzo krótkie. Ogon bardzo długi, parasolowaty.

Afrowiewiórka ta występuje w południowej części Afryki od Namibii i Botswany po Republikę Południowej Afryki i Lesoto. Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych.

2.Afrowiewiórka pręgowana inaczej wiewiórka ziemna (Euxerus erythropus) – gatunek gryzonia z rodziny wiewiórkowatych.
Występuje w lasach, buszu i sawannach Afryki, od Maroka do Kenii.
Okres godowy tego gatunku przypada na marzec lub kwiecień. Po ciąży trwającej około 4 tygodni samica rodzi 3 lub 4 młode.

3.Afrowiewiórka gładka- Afrowiórka gładka (Xerus rutilus) – gatunek ssaka z podrodziny afrowiórek (Xerinae) w rodzinie wiewiórkowatych (Sciuridae). Długość ciała (bez ogona) 226–269 mm, długość ogona 182–203 mm; masa ciała 152–369 g

Podrodzina Afrowiewiórki olejówka i świstak.

Olejówka rodzaj ssaka z podrodziny afrowiórek (Xerinae) w rodzinie wiewiórkowatych (Sciuridae). Rodzaj obejmuje gatunek występujący w Afryce. Długość ciała (bez ogona) 240–305 mm, długość ogona 298–308 mm; masa ciała 415–761 g

Świstak (Marmota) – rodzaj ssaka z podrodziny Afrowiórek (Xerinae) w rodzinie wiewiórkowatych (Sciuridae). Rodzaj Marmota powstał w Ameryce Północnej. Przypuszcza się, że gatunkiem najbardziej podobnym do formy wyjściowej jest Marmota olympus.

Polska nazwa zwyczajowa większości gatunków nawiązuje do dźwięku, jakie zwierzę to wydaje nawołując się lub w chwili zagrożenia (świstak, świszcz). Przedstawiciele rodzaju Marmota zamieszkuje Amerykę Północną, Europę i Azję

Duża część to zwierzę typowo górskie Długość ciała (bez ogona) 360–750 mm, długość ogona 100–250 mm; masa ciała 1,6–11 kg. Sierść jest gruba, szorstka, w różnych odcieniach brązu i szarości. Sylwetka krępa, uszy małe, kończyny krótkie, o silnych stopach przystosowanych do kopania w ziemi.

Afrowiewiórka i Dżuma

Afrowiewiórka może przyczynić się do rozprzestrzeniania Dżumy.

Można się zarazić od martwego zwierzęcia tak jak i żywego, drogą kropelkową.Trzeba unikać kontaktu z gryzoniem i pilnować swoje zwierzę domowe aby nie zaraziło się od Afrowiewiórki.

Czym jest Dżuma?

Dżuma (czarna śmierć, mor, zaraza morowa) – ostra bakteryjna choroba zakaźna gryzonia i (rzadziej) innego drobnego ssaka, a także człowieka (zoonoza). Choroba ta wywołana jest infekcją względnie beztlenowych pałeczek z rodziny Enterobacteriaceae (G(-)) nazwanej Yersinia.

Najczęściej występuje (zarówno wśród zwierząt, jak u ludzi) dymienicza forma dżumy. Do zakażenia dochodzi zwykle w wyniku pokąsania przez pchłę (głównie pchłę szczurzą, Xenopsylla cheopis) uprzednio zainfekowana w wyniku kąsania chorego szczura, wiewiórki, nieświszczuka czarnoogonowego lub innego małego ssaka. W następstwie infekcji bakterie migrują wraz z krwią i chłonką do węzłów chłonnych, co po około pięciu dniach objawia się regionalnym powiększeniem tych narządów (tzw. dymienicą).

Postać dymienicza dżumy wywołana może być także spożyciem skażonego pokarmu lub wody (rzadkie u ludzi). Postać septyczna jest zazwyczaj powikłaniem dżumy dymieniczej. U części chorych rozwija się, z pominięciem postaci dymieniczej, od razu pierwotna sepsa.

Płucna postać Dżumy

Płucna postać dżumy może występować zarówno jako zakażenie pierwotne (w tym przypadku dochodzi do niego drogą kropelkową, bezpośrednio od chorej osoby, z wyłączeniem wektora zakażenia w postaci pchły lub szczura) lub jako wtórne, dżumowe zapalenie płuc, będące komplikacją postaci dymieniczej. Postać tę cechuje bardzo wysoka zaraźliwość (nieznane nauce są jednak przypadki zakażeń dżumą płucną poprzez np. system wentylacyjny).

Profilaktyka w zapobieganiu chorobie

Profilaktyka polega na unikaniu kontaktu z dzikim martwym zwierzęciem oraz sytuacji, w których może dojść do pogryzienia przez gryzonia (np. podczas karmienia); używaniu środków przeciw pchłom u zwierząt domowych.

Pierwszą szczepionkę przeciw dżumie opracowano w 1890 roku. Na rynku dostępna jest szczepionka przeciw dżumie, która zawiera bakterie zabite formaliną. Zapewnia ona ochronę przed postacią dymieniczą, jednak jej skuteczność w zapobieganiu postaci płucnej jest niewielka.
Dla każdej postaci poza płucną izolacja osób z kontaktu nie jest konieczna, podobnie jak profilaktyka antybiotykowa.

Pochodna Afrowiewiórki wiewiórka w Polsce

W Polsce występują trzy gatunki wiewiórki. wiewiórka pospolita (Sciurus vulgaris), świstak (Marmota marmota), oraz suseł perełkowany (Spermophilus suslicus) – wszystkie objęte ochroną prawną.

Jeszcze do niedawna kraj nasz zamieszkiwał także inny przedstawiciel rodzaju Spermophilus – suseł moręgowany (Spermophilus citellus), który wyginął blisko 30 lat temu.

Nie ma chyba w Polsce osoby, która nie widziałaby wiewiórki przynajmniej raz w życiu. Nic w tym dziwnego, ponieważ zasięg występowania tego nadrzewnego gryzonia obejmuje w zasadzie cały nasz kraj. Większą część życia wiewiórka spędza na drzewie, a więc jej występowanie ograniczone jest głównie do lasu (zarówno liściastego jak i iglastego), choć często spotkać ją można także w parku. Wybiera przede wszystkim teren porośnięty dojrzałym drzewostanem, który zapewni jej odpowiednią ilość pokarmu.

Czym żywi się wiewiórka w Polsce?

Jadłospis tego gryzonia składa się głównie z nasion drzewa, ale nie brakuje w nim również pączka, kwiatka, pędu, młodej kory, jagody i grzyba. Nie gardzi także pokarmem zwierzęcym: owadem, jajkiem ptaka, jak i samym pisklęciem. Dojrzały drzewostan oprócz wyżywienia zapewnia wiewiórce schronienie.

Ssak te gniazdo buduje głównie w dziupli, ale potrafi też zagnieździć się w koronie drzewa lub przerobić gniazdo ptasie na własne potrzeby, dorabiając do niego dach.

Myśląc o wiewiórce, każdy ma przed oczami zwierzę pokryte lisio rudą sierścią. Tymczasem wśród wiewiórki pospolitej obserwuje się bardzo duże zróżnicowanie kolorystyczne. Sierść na grzbiecie może być w kolorze od jasnorudego po brunatnoczarnego. W jednym miocie może zdarzyć się zarówno osobnik jasny jak i ciemny.

Siedlisko wiewiórki

W wielu rejonach różne odmiany barwne występują wspólnie na jednym terenie. Istnieją jednak obszary, gdzie spotykany jest wyłącznie osobnik o jednolitym ubarwieniu – np. w Wielkiej Brytanii występuje wyłącznie odmiana ruda, gdy np. w regionie Sila w południowych Włoszech spotykany jest wyłącznie osobnik czarny.

W Polsce odmianę ciemną spotkać można głównie na obszarach górskich, a ruda dominuje w pozostałej części kraju. Charakterystyczne pędzelki sierści na uszach oraz długi puszysty ogon to znak, które jednoznacznie kojarzymy z wiewiórką. Ciekawostką jest fakt, że mimo iż wiewiórka linieje dwa razy do roku, dłuższy włos na uszach oraz ogonie zmieniany jest wyłącznie raz w roku.

Styl życia wiewiórki w Polsce

Wiewiórka żyje z reguły samotnie. Jedynie w okresie rui, trwającej od lutego aż do końca lipca, samiec wkracza na obszar zajmowany przez samice i rozpoczyna intensywne zaloty przejawiające się między innymi długą gonitwą wśród korony drzewa. Konsekwencją tej podniebnej igraszki jest od trzech do siedmiu nagich i ślepych osesków.

Rozmnażanie wiewiórki i długość życia

Wiewiórka ma zazwyczaj dwa mioty, chociaż dosyć częsty jest również przypadek trzech miotów w trakcie jednego sezonu. Śmiertelność młodego jest stosunkowo wysoka i powodowana głównie przez ptaka drapieżnego oraz ssaka (szczególnie kunę leśną

Martes martes wyspecjalizował się w polowaniu na wiewiórkę). Statystyki wskazują, że na cztery wiewiórczęta mniej niż jedno przeżywa rok. Jeśli jednak uda się jej przeżyć ten krytyczny okres, może dożyć nawet siedmiu lat.

Siedlisko wiewiórki

Wiewiórka pospolita jest zwierzęciem nadrzewnym, nie oznacza to jednak, że nigdy nie schodzi na ziemię. Wręcz przeciwnie, w celu zmagazynowania pokarmu często zakopuje szyszkę i orzecha w ziemi, aby w okresie chłodu skorzystać z tej swojej spiżarni.

Wielokrotnie zdarza się jej jednak zapomnieć o ukrytym nasionie i w ten sposób przyczynia się do rozsiewania niektórych gatunków drzew. Gryzoń ten, jako jedyny spośród polskich przedstawicieli wiewiórkowatych, nie hibernuje. Oznacza to, że w czasie zimy pozostaje aktywny. W razie niesprzyjającej pogody potrafi się na dłuższy czas zaszyć w swojej kryjówce.

Wiewiórkę pospolitą łatwo jest zaobserwować w zasadzie na terenie całej Polski.

Występowanie wiewiórki pospolitej

Wiele wskazuje na to, że wiewiórka pospolita może zostać wyparta z Europy przez inną przedstawicielkę swojej rodziny – wiewiórkę szarą (Sciurus carolinensis). Jest to gatunek obcy w Europie, ponieważ naturalny zasięg jej występowania ogranicza się do wschodniej części Ameryki Północnej.

Niestety na skutek przeprowadzonych przez człowieka introdukcji (wprowadzenie gatunku na obszarach, na których wcześniej nie występował) gryzoń ten pojawił się między innymi w Anglii oraz we Włoszech. W obu tych państwach obserwuje się gwałtowne zanikanie lokalnej populacji wiewiórki pospolitej na korzyść konkurencji.

Negatywny wpływ gatunku

Gatunek obcy, który wywiera negatywny wpływ na różnorodność biologiczną nazywany jest gatunkiem inwazyjnym. Na Wyspach Brytyjskich rodzimą wiewiórkę pospolitą spotkać można już tylko w lasach Szkocji oraz na kilku oddzielnych obszarach.

We Włoszech jedyną granicą broniącą dostępu wiewiórce szarej do reszty Europy jest pasmo Alp. Jeśli uda się jej sforsować tę barierę, wówczas wszystkie europejskie populacje wiewiórki pospolitej narażone będą na wyginięcie. Warto tu wspomnieć, że gatunek inwazyjny uważany jest za drugą, zaraz po degradacji siedlisk, przyczynę zanikania różnorodności biologicznej na świecie.

Z przymrużeniem oka dowcip o Afrowiewiórce

Na terenie pewnego miasteczka działały 4 Kościoły. Kościół Luterański, Kościół Baptystów, Kościół Metodyczny oraz Kościół Katolicki. W każdym z kościołów zalęgła się Afrowiewiórka.

Członkowie Kościoła Luterańskiego zwołali zebranie by podjąć decyzję co począć w tej sytuacji. Po wielu modlitwach stwierdzili, że skoro taka jest wola Pana to zwierzę musi tam zostać.

Następnie do obrad przystąpił Kościół Baptystów. Postanowili zabrać Afrowiewiórkę w jedno miejsce przykryć je pokrywą i zalać betonem. Jednak mimo to Afrowiewiórce jakimś cudem udało się uciec.

Kościół Katolicki postanowił, że nie będzie szkodził żadnemu stworzeniu Bożemu. Postanowił zabrać Afrowiewiórkę i wywieźć ją w odległe miejsce. Jednak po niedługi czasie Afrowiewiórka znalazła drogę powrotną.
Kościół Metodyczny również podjął walkę ze zwierzęciem. Postanowił ochrzcić Afrowiewiórkę i zarejestrować ja jako członek Kościoła. Teraz jest spotykana tylko na Boże Narodzenie i Wielkanoc.

Podsumowanie

Afrowiewiórka nie jest pod ochroną to bardzo towarzyskie, zabawne i przyjemne zwierzę.

Jest bardzo szybka, zwinna, jest obnażona dużym refleksem.
Szybko biega szczególnie na krótkich dystansach. Nie jest zalecana do trzymania w domu choć nie którzy to robią.Jej środowiskiem naturalnym jest łąka, pustynia, sawanna.

Chora może roznosić zarazki, wirusy i bakterie. Ma bardzo sympatyczny i ładny wygląd, jej kolor włosów to czerwony, brązowy i biały .Choć jest małych gabarytów to jest niezwykle odważna i zabawna.Jest wścibska wszędzie jej pełno potrafi zajrzeć w każdą dziurę.

Trzeba dbać o to aby nie stała się gatunkiem ginącym, będącym pod ochroną aby jej populacja zwiększała się a nie malała. Człowiek i przyroda to jedno dbajmy o to aby Afrowiewiórka rozwijała się, rozmnażała i aby nigdy jej nie zabrakło na naszym globie.

Afrowiewiórka FAQ (często zadawane pytania)

Jakim gatunkiem zwierzęcia jest Afrowiewiórka?

Afrowiewiórka to Ssak, który czasami występuje pod nazwą afrykańska wiewiórka ziemna. Żyje w Afryce Subsaharyjskiej na łące, sawannie i pustyni. Jest wszystkożerna, ma styl życia dzienny i rodzi od jednego do trzech szczeniąt.

Co je Afrowiewiórka – czy jest to zwierzę mięsożerne, roślinożerne czy wszystkożerne?

Afrowiewiórka je zwykle nasiona, orzechy i korzenie. Czasami jednak żywi się jajkiem i innym małym zwierzakiem.

Drapieżnik Afrowiewiórki?

Do drapieżnika Afrowiewiórki należy wąż, jaszczurka i szakal.

Czy Afrowiewiórka jest zagrożona?

Nie, Afrowiewiórka nie jest zagrożona.

W rzeczywistości czasami nazywa się ją szkodnikiem z powodu zjadania plonu rolnikowi. Jest sklasyfikowana jako najmniej niepokojąca przez Czerwoną Listę Gatunków Zagrożonych IUCN i ma stabilną populację.

Jak wymawia się Afrowiewiorka?

To może być wymawiane jako „zuhr” + „uhs”.

Gdzie mieszka Afrowiewiórka?

Ta wiewiórka pochodzi z Afryki, ale można ją również znaleźć w Namibii, Lesotho i Botswana. Zwykle woli żyć na otwartej przestrzeni, zwłaszcza w lesie lub na łące.

Czy Afrowiewiórka jest mięsożerna, roślinożerna czy wszystkożerna?

Afrowiewiórka jest głównie roślinożerna i zwykle je nasiona, orzechy i korzenie. Czasami jednak żywi się jajkiem i innym małym zwierzakiem.

Do jakiego Królestwa należy Afrowiewiórka?

Afrowiewiorka należy do Królestwa zwierzęta.

Do jakiego Typu należy Afrowiewiórka?

Afrowiewiórka należy do Typu strunowce.

Afrowiewiórka należy do Gromady ssaki.

Do jakiej Rodziny należy Afrowiewiórka?

Afrowiewiórka należy do Rodziny wiewiórkowate.

Do jakiego Rzędu należy Afrowiewiórka?

Afrowiewiórka należy do Rzędu gryzonie.

Afrowiewiórka należy do Rodzaju Euxerus.

Jaki typ pokrycia ma Afrowiewiórka?

Afrowiewiórka jest pokryta włosami.

Jaka jest średnia wielkość miotu u Afrowiewiórki?

Średnia wielkość miotu u Afrowiewiórki wynosi od 1 do 3.

Co jest ciekawego w Afrowiewiórce?

Afrowiewiórka to wiewiórka która żyje w norze w Afryce.

Jak nazywa się mała Afrowiewiórka?

Mała Afrowiewiórka nazywa się szczeniak.

Ile jest gatunków Afrowiewiórki?

Istnieją 4 gatunki Afrowiewiórki.

Jaka jest długość życia Afrowiewiórki?

Afrowiewiórka może żyć 11,5 roku w niewoli.

Jej średnia długość życia na wolności jest nieznana.

Afrowiewiórka waży około 330 g.

Długość Afrowiewiórki to 22-30 cm.

Afrowiewiórka jest koloru brązowego, białego i czerwonego.

Afrowiewiórka żyje w grupie.

Ma długi biały ogon.

Ciąża trwa 45 dni.

Afrowiewiórka jest bardzo towarzyska, zwinna, szybka a przy tym odważna.

Raczej nie jej naturalnym środowiskiem jest łąka, pustynia, sawanna.

Nie nie jest pod ochroną.

Afrowiewiórka ma ostre zęby i pazurki.

AfroWiewiórka nie potrafi:wisieć na ogonie głową w dół.

AfroWiewiórka jest niezwykle szybka i zwinna. Jej ogon nie jest jednak tak czepny jak u małpy, więc nie potrafi wisieć głową w dół.

Mała rybka.
Rybka na pewno nie znajdzie się w jadłospisie Afrowiewiórki, choćby dlatego, że te futrzaste zwierzątko nie potrafi pływać.