Rodzaje torbaczy, które można znaleźć, mają cechy charakterystyczne oparte na ich geograficznej separacji w dolnej kredzie. Dowiedz się o nich tutaj.

Ostatnia aktualizacja: 27 lipca 2021

Głowa małego kangura wystająca z torby matki to znajomy obraz, ale co się za nim kryje? Jakie są zalety noszenia dziecka w torbie? A ile jest rodzajów torbaczy?
Dziś mamy odpowiedzi na te i inne pytania, dzięki czemu będziesz mógł poznać różne rodzaje torbaczy. Chociaż jest genetycznie starsza, ta forma rozmnażania ma swoje zalety, które pozwoliły wielu gatunkom przetrwać na przestrzeni wieków.

Charakterystyka torbaczy

Torbacze to niełożyskowe ssaki żyworodne. Oznacza to, że łożysko, które chroni płód, odżywia go i chroni przed układem odpornościowym matki, nie występuje u tych zwierząt podczas ciąży. Zamiast tego mają sakiewkę, worek skóry w łonie matki.

Samice torbaczy mają 3 pochwy. Dwie boczne są przeznaczone do zapłodnienia, a centralna to miejsce, w którym rodzą się młode.

Oznacza to, że młode rodzą się bardzo przedwcześnie i wspinają się do piersi ścieżką śliny, którą matka tworzy przed urodzeniem. Spędzą większość swojego rozwoju podpięte do sutków matki, ponieważ jesteś w stanie płodowym.
Życie potomstwa jest zagrożone od urodzenia z powodu przedwczesnego porodu, ale w ten sposób matka unika konieczności przeżycia zaawansowanej ciąży i problematycznego porodu. W rzeczywistości ciąże rzadko przekraczają miesiąc.

Taksonomia torbaczy

Istnieje około 270 gatunków torbaczy, 70 w Ameryce i około 200 w Australii. Badania filogenetyczne sugerują, że torbaczom udało się przedostać z Ameryki Południowej do Australii przez Antarktydę, gdy Pangea jeszcze istniała.
Klasa ssaków obejmuje torbacze, do których należą te zwierzęta. W tej infraklasie można znaleźć następujące rzędy:

• Rząd Didelfimorfa. Ta kolejność grupuje większość amerykańskich torbaczy, takich jak oposy. Wiele z nich uważa się za żywe skamieniałości.
• Rząd Paucituberculata. Również amerykański, ma tylko żyjących członków rodziny Caenolestidae, ponieważ pozostałe gatunki od dawna wymarły.</ li>
• Zamów Mikrobioterię. Jedynym członkiem tego zakonu jest małpa górska (Dromiciops gliroides), która żyje w amerykańskim neotropiku, mimo że jest bardziej spokrewniona z torbaczami australijskimi.
• Zakon Dasyuromorphia. Ten porządek jest endemiczny dla kontynentu australijskiego. Większość jego członków jest lądowych i mięsożernych, takich jak diabeł tasmański (Sarcophilus harrisii).
• Rząd Peramelemorphia. Charakteryzujący się cienkimi nogami i wydłużonym pyskiem, ten rząd składa się z bandicoots (Peramelidae) i bilbies (Macrotis).

</ ul>

• Rząd Notoryctemorphia. Członkowie tego rzędu są niewiarygodnie podobni do pieprzyków łożyskowych, mimo że są genetycznie odległymi gatunkami.
• Kolejność diprotodoncji. Do tej grupy należą torbacze z dwoma siekaczami w szczęce. Można tu spotkać dobrze znanego w kulturze kangura, koali czy szybowca.

Rodzaje amerykańskich torbaczy

Filogenetycznie starsze torbacze amerykańskie są mniej znane, choć nie mniej. interesujące za to. Jeśli chcesz je lepiej poznać, oto kilka przykładów.

Opos wodny (Chironectes minimus )

Jest to jedyny znany torbacz wodny. Jego siedlisko znajduje się w jeziorach i strumieniach Meksyku, a jego populacje są rozmieszczone na północnym wschodzie Argentyny. Żywi się skorupiakami rzecznymi, płazami i rybami. Może wzrosnąć do około 75 centymetrów (30 cali) od głowy do ogona.

Czterooki opos (Philander opossum)

Żyje w południowym Meksyku, chociaż występuje również w Ameryce Południowej. To wszystkożerny, nadrzewny i lądowy gatunek o nocnych nawykach. Rodzina oposów jest również znana jako „oposy” w najszerszym tego słowa znaczeniu.

Kolumbijska chuchita (Gracilinanus perijae)

Gatunek ten, znany również jako kolumbijski opos myszy, jest endemiczny dla kraju, od którego pochodzi jego nazwa. To małe zwierzę żyjące w tropikalnych i subtropikalnych lasach nizinnych.

Opos północnoamerykański (Didelphis virginiana)

Jest to prawdopodobnie najbardziej znany przedstawiciel, ponieważ oportunistyczne nawyki żywieniowe tego oposa pozwoliły mu rozprzestrzenić się w Ameryce Północnej. Często można to zobaczyć okazy wchodzące do miast i na podwórka domów.

Tuńczyk kolumbijski (Caenolestes fuliginosus)

Ten mały torbacz, endemiczny na południe od Valdivia (Antioquia), prowadzi nocny tryb życia i jest wszystkożerny. Jest krytycznie zagrożony przez rolnictwo, które niszczy jego siedlisko.

Owca łasica (Didelphis albiventris)

Łasica owcza lub czarna łasica jest typowa dla Argentyny, Boliwii, Brazylii, Urugwaju i Paragwaju. Pomimo pseudonimu „łasica” nie jest to łasica – to torbacz. Ma bardzo krótki cykl życiowy, gdyż ledwie osiąga wiek 4 lat. To wszystkożerny gatunek, który żywi się owadami, gryzoniami, płazami, gadami i owocami.

Rodzaje australijskich torbaczy

Na tym kontynencie występuje najwięcej tych zwierząt: z 378 zarejestrowanych tam ssaków lądowych 200 to torbacze. Torbacze australijskie charakteryzują się dużą zmiennością adaptacyjną swojego gatunku, co widać na poniższych przykładach.

Ogromny kangur (Macropus giganteus)

Kangur olbrzymi lub kangur wschodni może ważyć ponad 60 kilogramów (130 funtów) i osiągnąć 2 metry (6,6 stopy) wysokości. Jego potężne tylne nogi pozwalają mu osiągnąć 55 kilometrów na godzinę (nieco ponad 30 mil na godzinę) w bardzo szybkich sprintach. Żyje na południu i wschodzie Australii i Tasmanii.

Wombat pospolity (Vombatus ursinus)

Jest to jedyny gatunek tego rodzaju i charakteryzuje się roślinożerną dietą i oportunistycznymi zachowaniami. Chociaż w dzisiejszych czasach jest to zabronione, jego uroczy wygląd spowodował, że ten torbacz był w przeszłości wykorzystywany jako zwierzę domowe. Ich metabolizm jest niezwykle wolny i mają tendencję do spokojnego poruszania się, chociaż w razie niebezpieczeństwa potrafią dodać sprężystości do kroku!

Walabia bagienna (Wallabia bicolor )

Ten rodzaj różni się od kangurów, chociaż ich wygląd jest bardzo podobny. Samica tego gatunku ma szczególną cechę: ma 2 macice, co pozwala jej rozpocząć nowy okres ciąży, jednocześnie nosząc w łonie dziecko, co oznacza, że ​​może mieć jedną ciążę w tym samym czasie czas jako inny.

Kangur rudy (Macropus rufus)

Uważany za największego z dzisiejszych torbaczy, jego waga sięga 90 kilogramów (200 funtów), a wysokość 1,50 metra (5 stóp). Ich dieta składa się z trawy i liści z drzew i krzewów. Jest to gatunek stadny, który w porze deszczowej organizuje się w grupy od 2 do 10 osobników, ale w czasie suszy może osiągnąć 1500 osobników.

Te torbacze potrafią skakać na 10 metrów.

Czy znasz wszystkie te rodzaje torbaczy? Szczególnie w Australii, gdzie jest tak wiele endemicznych gatunków, ich ochrona staje się niezbędna dla zapewnienia bioróżnorodności ich siedlisk. Jak zawsze, pierwszym krokiem do ich ochrony jest poznanie ich trochę lepiej.

Może Cię to zainteresować…

Przeczytaj to w Moje zwierzęta
Imponujący instynkt macierzyński kangura
Instynkt macierzyński kangura jest imponujący, ponieważ po urodzeniu joey matka opiekuje się nim przez 250 dni.